اشعار

سـلام و درود خـدا، ای رئوف            به روح بـلـنـد شما ای رئـوف

شـهـنـشاه ایران ما، ای رئوف            علیّ بن موسی الرّضا، ای رئوف

بـده تو عـطـای زیـادی بـه من

بگو: فَادخُلی فی عِبادی، به من

من آن آهـوی خسته جان توأم            که از گـرگ ها در امـان تـوأم

پـنـاهــم بــده، مـیـهـمـان تــوأم            ببین در حرم نوحه خوان توأم

مرا چشم های تو مجذوب کرد

مرض هام را ناگهان خوب کرد

تو با نوکرت همنشین هستی و            شهنشاه و شاه آفـرین هـستی و

به انگشتر دین، نگین هستی و            جـواز قـبـولـی دیـن هـسـتی و

در اینجا پـر زائـرت می‌شوی

سه جـا یـاور زائرت می‌شوی

من آن زائـرم که پـرم سوخـته            دلـم مثـل شـمـع حـرم سوخـته

به تو فکر کردم، سرم سوخته            بـرای تـو شـاه کــرم سـوخـتـه

تو را از مدیـنه کجا می‌بـرند؟

بـدون جـوادت چـرا می‌بـرند؟

اگرچه تو در عرش نامت رضاست            شه ارتضایی، مقامت رضاست

قعودت رضا و قیامت رضاست            سکوتت رضا و کلامت رضاست

رضـایت نـده زهـر آبـت کـنـد

شرارش به قـلـبت اصابت کند

وجـود تو لبـریز از سم که شد            دلت گُر گرفت و پُر از غم که شد

تـوان تـنـت نـاگهـان کم که شد            و در کوچه ها قامتت خم که شد

می فـتـی به یـاد هـمان مـادری

که در کوچه شد یاس نیلوفری

به حجره رسیدی، جوادت رسید            عـلـی اکـبـر تو به دادت رسید

بـرای وداع و عـیـادت رسـیـد            در آن لحضه آقا به یادت رسید

حسینی که بالاسرش شمر بود

بجای عـلی اکـبـرش شمر بود

نکش خنجر ای شمر بالا سرش            نَبَر دشنه ات را روی حنجرش

ببین می دود سمت تو خواهرش            تو نـشنـیـده ای نـالـۀ مـادرش؟

حسین مرا تـشـنـه ذبحش نکن

چو قصّاب با دشنه ذبحش نکن

زهر کاری شده و شعله به پیکر اُفتاد            لاله‌ای خشک شد و سوخت و پرپر اُفتاد

چقدر سخت شده تا که به حُجره برسد            تا درِ خانـۀ خود رفـت و مکـرر اُفـتاد

بسکه از فرط عطش لب به لبِ خود می‌زد            شعـله بر بال و پرِ هرچه کـبوتر اُفتاد

ناله می‌کـرد خـدایا جـگـرم می‌سـوزد            نوحه می‌خواند ولی از نفس آخر اُفتاد

گریه می‌کرد به حالش در و دیوار که باز            یادِ لبهـایِ تَـرک خوردۀ اصغـر اُفـتاد

یادِ طـفـلان یتـیـمی که به شام آوردند            یادِ آن شعله که از بـام به معجـر اُفتاد

خیزران، کعبِ نِی و خنده تبانی کردند            تا که خـاکستر و آتش سرِ دخـتـر اُفتاد

باز در شهر پیمبر چه قـدر غوغا شد            باز هم چشم حرم پای غـمی دریـا شد

قسمت این است ز یثرب برود جانب طوس            روضۀ غـربت آقا هـمه جا بـر پـا شد

خواهران گریه‎کن هجر برادر شده‎اند            باز هـم دور کسی هـمهـمـۀ زن‎ها شد

باز هم کـودکی از دیـدن بابا جـا ماند            بـاز هـم دیــدن او آرزوی بــابــا شــد

امر فرمود که پشت سر من گریه کنید            امر آقا به چه سـوز جگـری اجرا شد

هر کجا حرف وداع است گریزش یکجاست            به همان جا که حسین بن علی تنها شد

زد به میدان و پس از مدتی افتاد زمین            همه دیـدنـد که بـالای سرش بـلـوا شد

همگی در پی این‎اند که سـودی ببـرند            سـر دزدیــدن پـیـراهـن او دعــوا شـد

مادری دست به پهلو شد و دیگر غش کرد            قـاتلی خـنده کنان از روی سینه پا شد

به جز هوای حرم در سرم هوایی نیست            اسیـر دام تو را حاجت رهـایی نیست
به غیر گـوشهٔ بام تو ای امـام رئـوف            کبـوتـر دل من جـلـد هیچ جایی نیست

بدون پـَرتُـوِ نور تو ای جناب ضُحـی            فقط سیاهی محض است روشنایی نیست
سرت همیشه شلوغ است و هیچ سلطانی            به خواب صاحب همچین برو بیایی نیست

اگر که نوکـر این درگهـم حساب کنی            مرا به شاهی عـالم هم اِعـتنایی نیست
خـدا گـواست که دردستهای محـتاجـم            به جز به محضرتان کاسهٔ گدایی نیست

هـمـه قـبـیـلـهٔ مـن رفـتـه‌انـد قـربـانـت            به غیر تیر نگـاهت که آشنـایی نیست
بـدون آبـرویـی که شـمـا به من دادیـد            به قـدر پول سیـاهـم مرا بهـایی نیست

دلم گره به ضریـح تو خـورده می‌دانم            به غیر این گره،هیچم گره گشایی نیست
هـزار سال نمی‌خـواهـم آن بهـشتی را            که دل سپـردهٔ این گـنـبد طلایی نیست

ای گـل گـلـزار زهــرا یـا رضا            ای عـزیـز جـان طاهـا یا رضـا

هـشتـمین شـمـس درخـشـان ولا            پور زهـرا نجـل موسی یا رضا

هر دلی شد جای گـنج عـشق تو            می‌شـود آن دل مـصفّـا یا رضـا

ای طـبـیـب دردمـنـدان کن دگر            درد مــا را هـم مـداوا یـا رضـا

ضـامن آهـو ضـمانـت کن ز ما            هم به دنیا هم به عـقبی یا رضا

هــر دلـی در آرزوی کــوی تـو            از فـراقـت گـشتـه شیدا یا رضا

دوری و هـجـران یـاران شهـیـد            زد شـراره بـر دل مـا یـا رضـا

جـبهـه‌ها کی می‌رود از یاد ما؟            در حـقـیـقت بودی آنجا یا رضا

جبهه میخانه، تو بودی می‌فروش            عاشقان مجنون، تو لیلا، یا رضا

سـاقـیـا بر ما تو می‌ کـم داده‌ای            مستی از سر رفت ما را یا رضا

تـا شـدم هـشیـار دیـدم دیــر شـد            ریخت می، بشکست صهبا یا رضا

در عـزایت تا که گـیـرم دامنـت            می‌کـنـم هر لحـظـه آوا یـا رضا

آه از آن دم که پُر خون شد دلت            شـد فـدا جـان تو مـولا یا رضـا

زهر کین بر جسم و جانت زد شرر            در دلت شد شعـله بر پا یا رضا

گوشۀ حجره تو غلطیدی به خاک            بی کس و محزون و تنها یا رضا

از عطش بی تاب گشتی آن زمان            نـالـه‌ات شد وا حـسیـنا یا رضـا

درد غربت، زهر کین شد قاتلت            خونجگر رفـتـی ز دنیا یا رضا

آنکه روزی مادرت را زد کتک            او تو را هم کشت حالا یا رضا

عاقـبت بعد از جفای خصم دون            میهمان گشتی به زهرا یا رضا

آهستـه می‌آمد ولی بـی‌بـال و پَـر بـود            یک دست بر پهلو و دستی برجگر بود

زیـر سـر مهـمـانـی اجـبـاری‌اش بـود            وقتی که می‌آمد عبایش روی سر بود

از بس میان کـوچـه‌ها افـتاد بر خـاک            روی لـبـاسـش ردپـای هـر گـذر بـود

با آه مـی‌افـتـاد و بر می‌خـواسـت امـا            آهـش زمـان راه رفـتـن بـیـشـتـر بـود

وقـتـی عــصـای پــیــری آدم نـبــاشـد            بـایـد به زیـر مـنّـت دیـوار و در بـود

آری شـبــیـه قـصـۀ آن کـوچـه تـنـگ            فـرسنگ ها انـگـار خـانـه دورتـر بود

بال و پرش زخمی شد از بس دست و پا زد            هر جای حجـره ردِ پـاهای جگـر بود

سختی کـشیـد اما چـقدر آرام جان داد            آخـر سرش بر روی پـاهای پـسر بود

باید که اهل کـشـف باشی بین روضه            بـایـد میـان روضه‌هـا اهـل نـظـر بود

وای از حسین از آن دمی که چشم وا کرد            پا روی زخم سینه اش پُر درد سر بود

وای از دمی که رفت بالا خنجری کُند            وای از کسی که شاهدش با چشم تر بود

وقـتی عـبا را بر سر خود می‌کـشیدی            بـنـد امـیــد عــالــمـی را مـی‌بُــریـدی

هربار می افتادی و می‌گفتی ای کاش            آه ای عـصای پـیـری من می‌رسیـدی

وقـتی میّـسـر نـیست تا بـاشد جـوادت            ای کاش می شد تا عصایی می‌خریدی

بـا جـمـلـۀ ای وای مـادر بیـن کـوچـه            آه از نـهـاد هـر گـزاره مـی‌شـنــیــدی

از درد می‌پیـچـی به خود تنهـای تنها            چـشم تو مانده سـوی در با نا امـیـدی

خاکی شده سر تا به پایت بـین حجـره            حـالا شـدی مانند آن رأس شهـیدی ...

ابن شبیبت را صدا کن روضه‌ای خوان            آن روضه‌ای را که گریبان می‌دریدی

عـبا کـشیده به سر غربتی نهـان دارد            نگـاه زار به این حالـش آسـمـان دارد

به یک قـدم نـرسیـده دوبـاره می‌افـتـد            مشخص است تنی زار و ناتوان دارد

به سوز زهـر پذیـرایی از غـریبی شد            چه یـادگـاری تـلخـی ز میـزبـان دارد

نباید اصلا از او انتظار حرفی داشت            نفـس بُـریـده کجـا قـدرت بـیـان دارد؟

کمک گرفت ز دیوار کم زمین بخورد            چه آمده به سـرش قـامـتی کـمان دارد

اگرکه بسته در حجره را دلیلی داشت            نخواست تا که ببـینند نیـمه جـان دارد

هزار شکر سرش روی دامن پسر است            در این دقایق جانسوز روضه خوان دارد

هزار شکـر تـنـش زیـر آفـتاب نـرفت            هزار شکر که در حجره سایبان دارد

نه اهل بیت رضا را کسی اسارت برد            نه اینکه قـاتل او چوب خیـزران دارد

افتاده‌ای بر روی خاك و پَر نداری            جـز دیـدۀ تر مونـسی دیگـر نداری

آنقدر غـربت می‌چكد از جسمت آقا            ناخـواسته می‌گـویمت مـادر نداری

مانند شمعی سوختی در آتش زهـر            در آنچنان هُرمی كه خاكستر نداری

وقتی كه بال و پَر زدی بر خاك گفتم            صد شكر اینجا در برت خواهر نداری

در زیر گـلها پیكرت مدفـون شد آقا            گویا به جز گل پیكری دیگر نداری

اینجا همه هستی‌شان مال تو آقاست            ثروت تویی،سرمایه‌ای در بَر نداری

یعنی نباشند اهل غارت مردم طوس            بر تن كفن داری و غـارتگر نداری

کعبۀ اهل ولاست صحن و سرای رضا           شهر خـراسان بُوَد کـرب و بلای رضا

در صف محشر خدا مشتری اشک اوست           هر که در اینجا کـند گـریه برای رضا

کـیـسـت پـنـاه همه جـز پـسر فـاطـمـه؟           چیست رضای خدا غیر رضای رضا؟

بر سـر دسـتـش بـرنـد هدیه برای خـدا           ریزد اگر دُرّ اشک، دیده به پای رضا

زهر جفا ریخت ریخت، شعله به کانون دل           خونِ جگر بود بود، قوت و غذای رضا

نـغـمـۀ قـدّوسـیـان بـود بـه آمـیـن بـلـنـد           حیف که خاموش شد صوت دعای رضا

یاد کند گر دَمی ز آن جگرِ چاک چاک           خون جگر جوشد از خشت طلای رضا

از در بـاب الجـواد مـی شنـوم دم به دم           یــا ابــتــای پــســر، وا ولــدای رضــا

بوسه به قبرش زدم، تازه ز طوس آمدم           بـاز دلـم در وطـن کـرده هـوای رضـا

گر بـرود در جـنان یا برود در جحـیـم           بـر لبِ میـثم بُـوَد مـدح و ثـنـای رضـا

این لرزه های زانویم از زهر کینه نیست           داغ و فـراق مـادرمان بی هـزیـنه نیست

روی کـبـود مـادر مـن قـاتـل مـن اسـت           ورنه شرار، این همه در زهر کینه نیست

با این که آب شد جگر و سینه زخـم شد           دردی کشنده تر به من از زخم سینه نیست

ایـن دردهـا کـه از اثـر زهـر مـی کِـشـم           یک ذره از مصیـبت درد مـدیـنه نیـست

دیدید اگر که رنگ ز رخـسار من پـرید           این چـهـرۀ کـبـود شده بی زمیـنـه نیست

دیگـر رها به حـجـرۀ در بـستـه ام کـنـید           غیر از جواد مرهم این سوز سینه نیست

در غـربـتـم صـدای مـرا نـشـنـود کـسی           کس آشنای غربت صوت الحزینه نیست

حـتی صدا به خـواهـر من هـم نمی رسد           یک گریه کن کـنار منِ بی قـرینه نیست

گـویـا دگـر کـسـی نـگــرانـم نـمـی شـود           فـرقی میان من و غـریب مـدیـنـه نیـست

یک عـمر بهر کرب و بلا گـریه کرده ام           این پلکِ خسته، زخم به جز این گزینه نیست

در خاک می پیچد تنش را مرد غربت            دارد در این حـالت تمـاشا مرد غربت

باید تماشا کرد و خـون از چشم بارید            دریـا به دریـا هـمـنـوا با مـرد غـربت

هُرم نفس هایش پُر از تاثیر زهر، است            در آتش افـتاده ست گـویـا مرد غربت

او آب را پس می زند ای وای، ای وای            در فکر عـاشوراست آیا مرد غربت؟

یک شهر عاشق دارد و سرگـشته اما            تنها تر از تنهـاست این جـا مرد غربت

دردانـه ای بـوی مـدیـنـه با خـود آورد            خوبست دیگر نیست تنهـا مرد غربت

یک کهکـشان راه است تا فهمـیدن او            هفت آسمـان شد فاصله تا مرد غربت

با زمین خوردنت امروز زمین خورد زمین           آسمان خورد زمین عرش برین خورد زمین

وسط كوچه هـمینكه بـدنت لـرزه گرفت           ناگهان بال و پر روح الامین خورد زمین

این چه زهری است كه داری به خودت می پیچی           گاه پشت كـمرت گاه جـبین خورد زمین

از سـر تو چه بگـوییم؟ روی خـاك افـتاد           از تن تو چه بگوییم؟ همین ... خورد زمین

دگرت نیست تـوان تا كه ز جا برخیزی           ای كه با تو همۀ دین مبـین خورد زمین

داشت می مرد اباصلت كه چـندین دفعـه           دید مولاش چه بی یار و معین خورد زمین

زهـر اول اثرش بر جگـر مسمـوم است           پهلویت سوخت كه زانوت چنین خورد زمین

پـسـرت تا ز مـدیـنـه به كـنـار تو رسیـد           طاقتش كم شد و گریان و حزین خورد زمین

به زمین خوردن و خاكی شدنت موروثی است           جد تشنه لبت از عرشۀ زین خورد زمین

در اوج غربت وغم زهر کینه یارش بود           میان حجـره دلش تنـگ گـلعـذارش بود

در آرزوى جـوادش دمى قـرار نـداشت           به آخـرین نـفـسـش چـشـم انتظارش بود

شکوفه ‏هاى لبش روى دامنش مى‏ ریخت           هـزار غـنچـه به لبهـاى لاله بـارش بود

شبـیـه مار گـزیـده به خویش مى ‏پیچـیـد           نـشـان از آمـدن مــوسـم بــهــارش بـود

مـیان حجـرۀ غـربت غـریب مى ‏مـیـرد           و کاش حداقـل خـواهـرش کـنارش بود

گهى حـسین و گهى مـادر و گهى پسرم           ز نـاله‏ هاى جگـرسـوز قلب زارش بود

به خشکى دولب خویش روضه خوان شده بود           بـراى مـرد غـریـبـى که داغـدارش بود

به یاد مـرد غـریبى که بین یک گـودال           هجـوم نیـزه و شمشیـر غـمگسارش بود

به یاد خـواهر مظلومه ای که هر منزل           سر بـرادرش از نیـزه سایـه سارش بود

به یاد طـفـل یتـیـمى که در خـرابه شبى           سـر پـدر جـلـوى چـشمهـاى تـارش بود

بـه یـاد دخـتـرکى کـه هـزار لالـه زخـم           مـیـان مـوى پـریشـان پـر غـبـارش بود

دل همیشه غـریـبـم هـوایتان کرده است           هـواى گریـۀ پـایین پـایـتـان کـرده است

وَ گـیـوه ‏هـاى مـرا رد پـاى غـمـگـیـنـت           مسافـر سحـر کوچـه هایتان کرده است

خـداش خـیـر دهـد آن کسى که بال مرا           کـبـوتـر حـرم با صفـایـتـان کـرده است

چگونه لطف ندارى به این دو چشمى که           کنار پنجـره هایت صدایتان کرده است؟

چگـونه از تو نـگـیـرم نجـات فـردا را؟           خـدا براى همین‏ ها سـوایتان کرده است

میان شهـر مـدیـنـه یـگـانـه خـواهـرتـان           چه نـذرهاى بزرگى برایتان کرده است

تو آن نـمـاز غـریب همیـشـه‏ ها هـستـى           که کوچه ‏هاى خراسان قضایتان کرده است

سپـیـده‏ اى و به رنگ شفـق در آمـده ‏اى           کـدام زهـر ستـم جابجـایـتان کرده است

ای دل غمزده برخـیـز و بیا گریه کنیم           وقت آن است که با اهل ولا گریه کنیم

همچـو پروانه پر خویش به آتش بزنیم           یا بسوزیم چنان شمعی و، یا گریه کنیم

چون غـریـبان بنـشـیـنـیم به بزم غم او           بر سر کـوی غـریب الـغـربا گریه کنیم

گـاه گـل بـوسه به خاک حـرم او بزنیم           گاه در خلوتی از اشک و دعا گریه کنیم

عـرشیـان در غـم او سـوک نشیـنند بیا           هـمره عـرش نـشیـنـان خـدا گریه کنیم

به غـریبی و غـم و محنت او ناله زنیم           بر دل شعله ور از زهر جفا گریه کنیم

پارۀ جان نـبـی پـاره جگـر شد، برخیز           ز جگـر ناله زنیم و همه جا گریه کنیم

به جـگـر گـوشۀ او تـسلـیـتـی برگـوئیم           هـمره آن گـل مـاتـم زده ما گریه کـنیم

ای «وفائی» چو یتـیـمانِ پدر مُرده بیا           در شب شـام غـریبان رضـا گریه کنیم

جگرش خون شد و چشمش نگران بر در بود           سینه اش سوخته از غربت و چشمش تر بود

وقت تودیع جگر گوشۀ خود را می‌خواست           بـه تـمـنّـای رخـش دیــدۀ او بـر در بـود

سوخت از زهر، كسی كه به حرم خانۀ وحی           عـالـم عـلـم نـبـی، بـضعهٔ پـیـغـمـبـر بود

در و دیـوار هـم از غـربـت او نـالـیـدنـد           حجره اش بسكه غم انگیز و ملال آور بود

دل قدسی نفسان غـرق غـم و محـنت شد           كه به بالین نه پسر داشت و نی خواهر بود

سوخت از یاد در سوخـتـۀ گـلـشن وحـی           گــوئـیـا چــشـم بـه راه قـــدم مــادر بـود

آمــد از راه بــه امــیــد وصــالــش امــا           اول وصــل پــسـر، در نـفـس آخــر بـود

رفت او چون ز جهان خـیل ملائك دیدند           در سماوات به پا شورشی از محشر بود

خار غم داشت به دل چون كه وفائی می دید           هشتـمـیـن گـل به گـلـستان نبی پرپر بود

آسـمـان زیـر پَـرت بود زمیـن افـتادی            یک عـبا روی سرت بود زمین افتادی

نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید            نه کسی دور و برت بود زمین افتادی

صورتت خاکی و دستار و عبایت خاکی            مـادرت در نـظرت بود زمیـن افـتادی

زهر از جان تو آقا جگرت را می‌خواست            آتـشـی بـر جـگـرت بود زمیـن افتادی

ناله می‌کرد جوادت به سرش می‌زد آه            اشک در چشم ترت بود زمین افـتادی

مثل یک مار گزیده به خودت پیچیدی            خوب شد که پـسرت بود زمین افتادی

ولی افـسوس به میـدان دل خون برد حسین

نیزه از پشت زدند و به زمین خورد حسین

من كه از زهر جفا پاره شده این جگرم           كنج این حـجـره بیاد غـم دیـوار و درم

در كجـایـی ز مدیـنـه تو بیـا ای مـادر!           تا ببینی كه فـتـادست بر این دل شررم

تشنه و بی كس و تنها چو به خود می‌پیچم           گـر بـیـایی بـگـذارم بـه قـدوم تو سـرم

بارها از اثر زهر چو خوردم به زمین           یاد آن كوچه بسوزاند همه برگ و برم

گه به خاك افتم و گه خیزم و گه ناله كنم           گاهی از غصه بگویم كه كجایی پسرم

زهر مأمون به خدا كار مرا ساخته است           گشتـه راحت دگر آمـاده ز بهـر سفـرم

من تـأسی كـنم از تـشنـه لـبـی بر جـدم           تشنه لب می‌دهم این جان به ره دادگرم

گر كه شد حجـرۀ من قـتآلگـهـم یا الله!           دیگر از داغ پسر خـم نشده این كـمرم

ای رأفـت تـو رأفـت ذات خـدا رضـا            از پای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت ازآن رضاسـت که درعرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضارضا

هرکس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق            او بیـشـتر بـرد به درت الـتـجـا رضا
عیسی صفای روح گرفته دراین حرم            موسی سـتاده بر در تو با عصا رضا
از روضــۀ مـقدس تو می‌وزد نـسـیـم            تـا بـاغ خـلـد، با نــفــس انـبـیـا رضـا
جوشد ز بس اجابت ازاین آستان قدس            گم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گشوده بـرای خوش‌ آمدش            از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیـشتر ز خواندن اذن دخـول من            بر من نگـاه کردی و گـفتی بیا رضا
در کوی توزبس که رؤفی تو زائرت            داند ثـواب، اگرچه بیارد خطا، رضا
من شرم می‌کنم که بیایم در این حرم            تو می‌زنی مرا ز کـرامت صدا رضا
آید به گـوش دل ز طپـش‌های سیـنه‌ام            دائـم صـدای زمــزمـۀ یا رضـا رضا
در آسـتـان قــدس تــو انـگـار می‌کـنم            گـردیـده قـسـمـتم سـفـر کـربـلا رضا
نـشـنـاخــتم، امـام زمان زائـر تو بـود            کـردم سـلام و داد جـواب مــرا رضا
با آنکه شهـریـار هـمه عـالـمی، کسی            مـثـل تـو نیـست با فـقـرا آشـنـا رضـا
یک بار اگر کـند به خراسان زیارتت            بر بـازدیـد زائـرت آیی سـه جا رضا
اول به خُـلد فـاطـمـه گـویـد جواب او            هرکس صدا زند ز ره صدق«یا رضا»
مـولای من به جـان جـواد الائـمـه‌ات            دست مـرا بگــیر، بــرای خـدا رضـا
دست مرا گرفتی و سوگـند می‌خورم            آقـاتـری از اینـکه نـمـایی رهـا رضـا
زوارچون به سوی حریمت سفر کنند            باید که جان دهـند به گـنـبد نمـا رضا
هرکس به عمر خودشده مأنوس باکسی            «میثم» گرفته انس به مهـر شما، رضا